Het schilderen met olieverf heb ik altijd prettig gevonden. Ik kan er heerlijk mee spelen. Als ik iets op het doek neergezet heb en ik vind het achteraf niet zo mooi dan kan ik dit makkelijk veranderen.

Met olieverf kan je meerdere keren over elkaar gaan. Je kunt zowel dik als dun werken. Het nadeel van olieverf is voor mij de geur. Ik ben erg gevoelig voor dit soort geurtjes en ook de terpentine om de kwasten mee schoon te maken of om de verf iets te verdunnen bezorgt mij wat vervelende klachten. Maar voor de rest geniet ik er iedere keer weer van en tover vaak leuke tafereeltjes of portretten op het doek en canvasboard. 

Klassieke schilderijen trokken mij in het begin van deze ontdekking met olieverf erg aan. Rembrandts moeder, Titus, Prins Willem van Oranje of Mona Lisa waren mijn type schilderijen die op dat moment veel met mij deden. De warme en vooral donkere kleuren spraken mij aan. Het was dan ook vaak heel spannend om zo goed mogelijk iets na te maken.

Ik schilderde heel veel na. Soms van foto's of plaatjes uit boeken en ansichtkaarten. Het liefste zou ik snel een portret neer willen zetten op een doek direct van levend model zodat men in korte tijd kan zien wie de persoon moet zijn. Maar helaas dat is voor mij niet weggelegd. Ik moet het echt hebben van een portret namaken van een foto. Portretten maken is dan ook het moeilijkste wat er is. Tenminste als het gaat om de gelijkenis van de persoon.
Ik heb een aantal jaren tegen mijzelf gezegd dat ik geen portretten meer ga maken, omdat ik mij daar soms druk over maak als het niet wilde lukken. Maar toch kan ik het niet laten en af en toe komt er weer een portret tevoorschijn.